"Kaupthinking is thinking beyond normal thinking". Of hoe de reclamespot van een vijftal jaar geleden een cynisch maar ook waarheidsgetrouwe bijklank kreeg. Of hoe een groteske commercial tienduizenden Europeanen ei zo na hun spaargeld kostte.
Het deed me terugdenken aan een buitengewoon avontuur waar ik drie jaar geleden deze column over schreef onder de titel 'Sex, Leugens en internetbanken'
Ik ben geen waaghals. Ik hou mij op de snelweg netjes aan de snelheidsbeperking. Gevaarlijke sporten zijn mij totaal vreemd. Mijn vorige eindredactrice deed aan bungeespringen. Ik denk er nog niet aan. Toch ben ik de voorbije weken uitermate roekeloos geweest: ik heb mijn spaargeld gedeponeerd op een IJslandse internetrekening.
"Living on the edge", zo grapte een collega toen ik het hem vertelde. Maar tegen dan was ik er al weg. Ik ben dan wel geen held, toch heb ik een goede engelbewaarder. Toen ik het weekend ervoor op een nieuwssite las dat de ene IJslandse bank na de andere genationaliseerd werd, hevelde ik mijn weinige spaargeld over naar een ‘echte’ bank. Niks te vroeg, want twee dagen later werden alle spaartegoeden van Kaupthing-bank, mijn bank dus, bevroren. Alsof je je fotoalbum nog snel even mee grist terwijl je huis in lichterlaaie staat.
Ik heb altijd een boontje gehad voor de underdog. En dat was met deze internetbank, uit dat eiland in het verre Noorden, niet anders. Ik verliet ze aanvankelijk dan ook met pijn in het hart. Goed beseffend dat ik mee hun graf aan het graven was. Want over de werking zelf had ik niet te klagen. Een heel soepele rekening met slimme authenticatie: een tijdelijke code die naar je gsm wordt gestuurd. Ben je eindelijk verlost van al die Digipass die elke bank meegeeft. Je weet wel, zo’n kastje waarvoor je, als je het kwijt bent, pakweg 20 euro moet betalen om een nieuw te krijgen.
Toch komt het nooit meer goed tussen mij en mijn IJslandse underdogbank. Want Kaupthing speelde een gemeen spel. Eén dag nadat ik mijn geld had overgeschreven, kregen alle klanten een e-mail waarin stond dat hun spaargeld in goede handen was. Verder las ik op hun site dat 'de IJslandse economie niet op de rand van de afgrond staat' en (en nu komt het) dat 'de IJslandse staat bijna schuldenvrij is.' Ik weet wel dat een kat in het nauw gekke sprongen maakt. Maar deze historische ontkenning kan gerust in het rijtje komen van "I did not have sexual relations with thàt woman, miss Lewinsky".
Meteen valt ook een historisch argument weg. Bij de opmars van software-as-a service, waarbij uw toepassingen ergens buitenshuis staan, en dus niet meer veilig op uw eigen pc of server, rees soms nog twijfel. Waarom zou u het risico nemen om cruciale data in vertrouwen aan een derde partij te geven? Maar dan kwam telkens hetzelfde argument ter sprake: u zet uw geld toch ook ergens buitenhuis op een bank? Ja, dat zal wel. Maar laat het er dan alsjeblieft geen uit IJsland zijn.
