Het beste (en slechtste) aller tijden

Computergebruikers hebben het meest baat gehad bij de oprichting van Google. Windows Vista zorgde daarentegen voor de meeste grijze haren. Dat blijkt uit een enquête van Smart Business Strategies, naar aanleiding van het honderste nummer van het blad. Een overzicht van de toppers en flops. Zowel De Standaarc als Radio 1 besteden vandaag aandacht aan onze enquête.

Beste technologie aller tijden

1. Googles zoekmachine
Met grote voorsprong op één: Google. Zestien procent van de deelnemers aan onze enquête denkt er zo over. Larry Page en Sergey Brin verbeterden de technologie om internet te doorzoeken en veroverden er het web mee. De zoekmachine bestaat nu elf jaar en met een marktaandeel van 96% van alle zoekopdrachten in België, is ze niet meer weg te denken.

2. Microsoft Office
Hoewel concurrent Openoffice.org zijn best doet, blijft de universele kantoorsoftware Microsoft Office. Het .doc-formaat is bij vele bedrijven de facto en de handigheid van Excel-sheets zorgt ervoor dat cijferaars aller landen zich ermee blijven uitleven, ook al is er gespecialiseerde software voorhanden.

3. De computermuis
Begin jaren zestig uitgevonden door Stanford-hoogleraar Douglas Engelbart, en met hulp van het legendarische Xerox PARC commercieel doorgebroken. We zijn nu zevenenveertig jaar verder en men heeft nog geen betere manier gevonden om een computer te bedienen.

Verder in de lijst staat Wifi en ook de IBM Personal Computer, mijn persoonlijke favoriet.

Slechtste technologie aller tijden

1. Windows Vista
Na een grootse marketingcampagne volgde voor Microsoft ook meteen een nooit geziene marketingflop. Hoewel het besturingssysteem technisch beter was dan, pakweg, Windows ME, kreeg het vooral kritiek voor zijn beveiligingssysteem UAC en voor de hoge systeemeisen die het pakket aan computers stelt.

2. Second Life
Zelden is een virtuele wereld zo gehypet. Grote bedrijven als IBM telden echt geld neer om een virtueel eiland te kopen waarmee ze zich konden profileren. Als je het echter zelf probeerde, bleek de spelwereld bijna leeg te zijn.

3. DRM
Digital Rights Management benoemt een aantal technieken die uitgevers gebruiken om hun software, films en muziek te beschermen tegen piraterij. DRM oogst veel kritiek omdat het vooral lijkt dat de legale gebruikers afgestraft worden, omdat ze extra stappen moeten ondernemen om hun aankopen te gebruiken. De meeste technieken lijken ook niet meteen illegale kopieën tegen te houden.

Verder in de lisjt stonden Clippy, de hemeltergende en zelden echt behulpzame paperclip. Verder ook WAP of Wireless Application Protocol, een van de manieren om internetdiensten aan te bieden op mobiele telefoons. Mijn keuze in deze lijst was Multidata, software die de therapie en bestralingsafspraken regelde van kankerpatiënten. Door foutjes in de software kreeg een tiental patiënten een overdosis straling en werden ze voortijdig de dood ingejaagd.

U kan de volledige list van de beste technologieën terugvinden op ZDNet. Net als de lijst met de slechtste technologieën.

Over Facebook en huwelijksbreuken

Uit onderzoek van het adviesorgaan voor scheidingen divorce-online.co.uk bij 5.000 klanten blijkt dat bij 989 relatiebreuken Facebook of andere sociale netwerksites de oorzaak waren van de huwelijksbreuk. "Ik hoorde van veel van mijn personeelsleden dat veel klanten besloten te scheiden nadat ze ontdekten wat hun partner op Facebook uitspookte", aldus Directeur van het adviesbureau Mark Keenan.

Go on. Be a Tiger

‘Go on. Be a Tiger’. Het was de slogan die ze bij Accenture steeds gebruikten om hun merk te koppelen aan Tiger Woods. Maar nu de ene minnares na de andere opduikt, wordt ‘Go on. Be a Tiger’ als kreet een beetje ongelukkig. En dus lijkt Accenture te willen breken met de overspelige golfer.

Ik herinner me nog een bezoek twee jaar geleden aan het Accenture filiaal in India. Op de bureaus zag ik geen enkel papieren document liggen en op de computerschermen waren enkel de officiële Accenture screensavers toegestaan met Tiger Woods. Volgens het plaatselijke afdelingshoofd, dat onze rondleiding verzorgde, mochten sommige persoonlijke zaken, zoals familiefoto's in principe wel. Al zag ik ze nergens.

Vermoedelijk zullen de screensavers daar in India intussen ook zijn geband. Op de officiële Accenture website zijn de meest verwijzingen naar Woods alvast verdwenen. Ook een aantal roterende beelden van de golfer in actie zijn van de site gehaald. Televisiespots met Woods verdwenen van televisie.

Accenture had afgelopen jaren nochtans fors ingezet op Tiger Woods als absoluut boegbeeld. Zijn multiculturele uitstraling, keurig imago als family man gaven de doorslag. Plús natuurlijk het feit dat hij een topper was in de golfsport, een sport die goed aansloot bij het imago van Accenture. Je moest al tot Michael Jordan teruggaan tot ze daar in de VS nog over zo’n sporticoon beschikten.

Maar nu het aantal vrouwen, dat zich meldt als voormalige minnares van Woods, letterlijk niet meer op één hand te tellen is, heeft de keurige (ex-)golfer, niet alleen zichzelf en zijn sportcarrière, maar ook zijn sponsor in een moeilijke parket gebracht.

'Weg met de nieuwe Stepstone'

'Voor trouwe bezoekers wordt het misschien wel even aanpassen. Maar eens ze hun weg gevonden hebben, zullen ze merken dat de site nog beter werkt dan de vorige versie’. Het was een stiekem zinnetje in het persbericht over de nieuwe site van Stepstone.

Ik vond dat de nieuwe Stepstone vooral uitblinkt in eenvoud en soberheid. Interactiviteit en Web 2.0-elementen zijn slechts in beperkte mate aanwezig, een verstopte tag cloud en social bookmarkts niet te na gesproken. Ook de interface ziet er nogal spartaans uit, al is de site met zijn zoekmogelijkheden wel behoorlijk actiegericht. Maar dat kon de bezoeker niet deren. Want uit de poll op site bleek dat 54 procent van de bezoekers de oude site terugwil. Want het is natuurlijk vrij gevaarlijk om met een poll je nieuwe site te laten evalueren.

De winkelstraat gaat online

E-commerce breekt verder door in België. De online verkoop neemt dit jaar met zowat 15 procent toe. Ook steeds meer gevestigde namen uit ons straatbeeld zetten de stap naar een eigen e-shop. We publiceerden met Smart Business Strategies dat onlang een lijst publiceerde van gevestigde winkels die (eindelijk) ook online beginnen te verkopen. Zo lanceerden flink wat traditi inonele retailnamen zoals Selexion en Eldi, de voorbije maanden een internetwinkel. Ook minder voor de hand liggende spelers zoals Delvaux, bekend van de luxehandtassen, openden een e-shop.

De intrede van de gevestigde namen blijkt overigens een internationale trend. In Nederland trokken bijvoorbeeld recent ketens als Blokker en Leenbakker naar internet. En na H&M, Esprit en Mexx zet nu ook de winkelketen Zara haar volledige collectie online in een webshop. Toch is de weg nog lang, want in België zijn er intussen ongeveer 5.000 e-shops actief. In Nederland gaat het intussen om een aantal van 20.000.

Het internet en de primeur

Internet heeft het begrip 'primeur' een nieuwe dimensie gegeven. Dat merk ik zelf ook als journalist. Waar je je nieuws tot voor een paar jaar enkele uren of zelfs een dag kon 'vasthouden', is dat vandaag niet meer het geval. De concurrentie komt ook uit onverwachte hoek. De vermeende zwangerschap van ex-miss Tanja Dexters werd wereldkundig gemaakt op de online publicatie Clint.be. De toekomstige tweeling van actrice Hilde De Baerdemaeker verscheen zelfs eerst op een site over energiezuinig wonen. De actrice nam onlangs een reclamespot op voor de firma en bevestigde langs haar neus weg het bericht toen medewerkers het haar te vroegen. Waardoor het nieuws vervolgens verscheen op de corporate blog van de website van Greenheating.

Op de koffie bij CNN

Niet in New York, Washington DC of LA, maar wel in Atlanta ('Hotlanta' in de zomer) bevindt zich het hoofdkwartier van nieuwszender CNN. Ergens tussen de sportstadia die indertijd werden opgetrokken voor de Olymische Spelen van 1996. Het is daar waar ik momenteel ben, op uitnodiging van IBM ISS die een media & analyst tour organiseren. Gisterenmorgen, de dag voor de eigenlijke conferentie, waren we te gast bij CNN die ons een rondleiding gaf. Enkele cijfers:

- CNN International, de zender die wij thuis ontvangen, bereikt dagelijks bijna een kwart miljard gezinnen. Voor CNN Domestic, de Amerikaanse zender met overigens een pak meer advertising, zijn dat er 90 miljoen.

- Ongeveer tweederde van de uitzendingen die wij op televisie zien, zijn ook echt live. Dat is overigens telkens te zien aan de ‘CNN Live’ indicatie onderaan het scherm. Al, zo voegde men er snel aan toe toen ik de vraag stelde, staat men altijd klaar om in te breken met (live) breaking news.

- CNN begon in 1980, maar de internationale uitzendingen pas in 1985. Die waren overigens eerst te zien in hotelketens vooraleer ze de huiskamer bereikten.

- Op het hoofdkantoor in Atlanta werken 1.500 mensen, waarvan 250 voor nieuwssite CNN.com.

- Anchors worden gemiddeld vier uur vóór hun uitzending verwacht. Na elk programma volgt er ook een ‘post mortem’-vergadering om de uitzending te evalueren.

- Een doorsnee CNN verhaal heeft 5 faces of approval. In volgorde van goedkeuring: editor assignment, writer, producer, editor en tenslotte dan nog de beruchte ‘row’, een speciaal comité dat alle journalistieke en legale aspecten van een verhaal bekijken. Eigenlijk is er nog een zesde stap: de executive producer. Bij breaking news worden deze stappen echter al snel overgeslagen.

- Een camera in de studio kost 300.000 dollar. De machines zijn zo duur, omdat ze volledig robot gestuurd zijn.

- De anchor dame die een uitzending opnam, toen wij in de controlekamer te gast waren, had één bus haarlak naast haar die ze zelf regelmatig gebruikte.

- Tijdens ons bezoek mochten geen foto’s worden genomen. De security man, die de hele tijd meeliep was daar best duidelijk in, en keek geregeld boos in mijn richting. Drie ‘illegale’ foto’s heb ik genomen, waarvan eentje van mezelf in de reuzengrote C van CNN voor het gebouw. Net voor de security agent ingreep en naar mij toe begon te lopen.

Sex on the Beach

De meest opmerkelijke mashup van het moment is ongetwijfeld I just made love. Op een kaart geven internetgebruikers aan waar, en wanneer ze 'just made love', en tot overmaat van ramp ook nog hoe. De site bestaat in dertien talen, en gaat op internet rond als een lopend vuurtje, maar is uiteraard niet meer dan een gimmick.

Kortom, het hoeven (onder het motto: make love, not war) dus niet altijd vastgoedaanbiedingen en criminaliteitscijfers te zijn die op Google Maps worden geprikt.

Thuisblijven is het nieuwe uitgaan

In plaats van op restaurant te gaan, organiseren steeds meer mensen thuis 'dinner parties' waarop ze anderen uitnodigen. Die anderen kunnen dan goede vrienden zijn of wildvreemden. Het was een bericht dat enkele dagen opdook. Het zijn van die typische 'gelvolg van de crisis'-berichtjes die het altijd goed doen. Eén jaar na datum blijft de crisis een belangrijke drijfveer voor diverse artikelen.

Belangrijk startpunt voor al deze etentjes en dinner parties is de website cook-or-eat.be, die kokers en eters samen brengt. Sinds de economische crisis ziet de site zijn aanhang groeien.Koks kunnen wel invoeren welke gasten ze graag zien komen: jongeren of niet-rokers, singles of koppels. Kwestie van niet voor verrassingen te staan. Je weet namelijk nooit wat voor zooitje ongeregeld je in huis haalt.

Marktplaat voor klussers

Als ik binnenkort voor het honderdste nummer van Smart Business Strategies enkele zal daar ongetwijfeld een overzichtsartikel in komen met trends uit 2001 die weer helemaal hip zijn.

Eentje is de comeback van de marktplaats, ook al is die (denk maar aan eBay) nooit helemaal weggeweest. Goed voorbeeld is klusjobs.be is een soort van marktplaats voor klusjes en klussers. U kan er gratis uw klusje aanbieden, en kiezen uit een lijst van vakmannen die hun diensten te koop aanbieden. De lijst van categorieën is alvast erg breed: van dakramen, vloeren, schoonmaak en behangen tot rioleringswerken Om de prijzen te bepalen wordt er gewerkt met een veilingsysteem. Hierbij ontvangt de opdrachtgever meerdere offertes en kan voor zichzelf dan uitmaken wat de beste deal is.

Het belang van het winkelmandje

Ruim twintig minuten heb ik op Antwerpen.be gezocht om de openingsuren te vinden van instantie waar ik dringend heen moest. Om uiteindelijk naar een centraal nummer te bellen en, na vijf minuten wachten, het antwoord te krijgen.

Bij sommige bedrijven, denk maar aan vliegmaatschappijen, is een goede informatievoorziening en reservatiemodule gewoon van levensbelang. Zij nemen wat dat betreft geen risico's. Zo werd onlangs een gebruiksvriendelijkheids audit uitgevoerd bij Jetairfly.com, waarna voor deze boekingssite de informatie-architectuur en opmaak aangepast.

Ook het nieuwe boekingsinstrument op KLM.com moest eenvoudiger. Van de mensen die via internet boeken, zoekt ruim 70 procent in eerste instantie op basis van de prijs van het ticket, bleek uit onderzoek. De gebruiker kan prijzen en data op een makkelijke wijze vergelijken. Niet alleen de vluchten op de aangegeven reisdata getoond. In hetzelfde scherm ziet u hoeveel u kunt besparen door bijvoorbeeld een dag eerder te gaan.

Met resultaat. De verkoop van tickets via KLM.com is sinds de vernieuwing van de website, zowat drie maanden geleden, met 50 procent toegenomen. Het aandeel bezoekers dat daadwerkelijk overgaat tot een boeking, steeg met 15 procent. Het belang van een duidelijk winkelmandje is cruciaal.

Facebook op de werkvloer

Werkgevers worden strenger. Ze leggen internetverkeer aan banden, en niet in het minst Facebook. Blokten vorig jaar nog minder dan één op vijf bedrijven Facebook af, dan is dat aantal verdubbeld tot bijna vier op tien. Grote bedrijven als bijvoorbeeld Belgacom, Roularta en KBC deden Facebook recent in de ban. Werkgevers blijken meer dan ooit gevoelig voor de productiviteit van hun personeel. De economische crisis is hier niet vreemd aan. Een andere belangrijke reden, zo blijkt uit onderzoek van Smart Business Strategies, is het vermijden van virussen.

'Facebook op de werkvloer' was ook het onderwerp in het één-programma Volt, waar ik vandaag te gast was. Het was niet mijn best tv-optreden ooit, vond ik zelf. Niet dat ik in de mist ging, zeker niet, maar het concept met duo-presentatie, en duo-praatgast, blijft toch even wennen. Ik had ook het gevoel dat het wel een heel erg kort gesprek was, al heb je dat altijd. Bij televisie lijkt me dat ook onvermijdelijk. Maar ik ben toch blij dat ik er bij was.

Free

Verbijsterd over de talloze keren dat hun video's illegaal op Youtube waren verschenen, deden de overgebleven leden van het legendarische comedygezelschap Monty Python onlangs een grimmige aankondiging. "Drie jaar lang hebben jullie ons beroofd door tienduizenden video's online te zetten", stond er te lezen. "We weten wie jullie zijn, waar jullie wonen en zouden jullie op de meest gruwelijke wijze te pakken kunnen nemen. Nu is het onze beurt." En prompt openden ze hun eigen kanaal op Youtube.

De Monty Python-anekdote is de opener van het kersverse boek van Chris Anderson: Free, bekend van The Long Tail. Het was een van de boeken die ik deze zomer mee op reis had. Naast de Millennium-trilogie van Stieg Larsson en de onvermijdelijke resem vakliteratuur in mijn koffer.

Free gaat over de wondere wereld van 'gratis', en dat ruim 300 pagina's lang. Over gratis valt wel wat te vertellen. Google is een van de snelst groeiende en meest succesvolle bedrijven ter wereld, maar bijna alles wat ze aanbieden is gratis. Ze worden rijk door andere mensen niets te laten betalen.

Ook voor mij was het boek 'free', vermits ik me heb beperkt tot een gratis downloadversie. Nu schrijf ik dit stukje trouwens op een netbook met gratis software zoals Linux en Firefox. De netbook zelf kost pakweg 250 euro. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat we dat toestel van een fabrikant mogen lenen voor een - zoals hij het zelf mooi omschreef - langetermijntest. Ik heb dit artikel een paar keer bewaard op Google Docs. Dat is al even gratis, net zoals mijn andere topbestemmingen op het internet (Hotmail, Facebook en Wikipedia).

Ik hoor het mijn oud-professor Economie nog zeggen: in een competitieve markt daalt de prijs van een product tot zijn marginale kostprijs. En laat het nu net zo zijn dat er in de geschiedenis van de mensheid nog nooit zo'n competitieve markt is geweest als het internet. De concurrentie is er niet alleen moordend, de technologische evolutie helpt een handje. Denk maar aan de beruchte Wet van Moore die impliceert dat de prijs van computerkracht om het anderhalf jaar daalt. Maar de kost van bandbreedte en storage daalt zo mogelijk nog forser tot een niveau van 0 dollar of euro.

Youtube is daar natuurlijk het schoolvoorbeeld van. Je kunt er niet alleen 1 gigabyte per filmpje uploaden, maar het meteen ook laten omzetten (computerkracht) en afspelen (bandbreedte). Dat gebeurt massaal, vermits er elke minuut maar liefst twintig uur film wordt gedeponeerd op Youtube. Allemaal gratis uiteraard, of wat had u gedacht.

Onze vrienden van Monty Python hebben het zich alvast niet beklaagd. Ruim twee miljoen keer werden hun filmpjes al op hun eigen Youtube-kanaal bekeken. En de oude grapjassen beleefden er hun tweede jeugd door. Duizenden fans werden eraan herinnerd hoeveel ze van Monty Python hielden en wilden meer. Méér Life of Brian, méér Holy Grail of ander lekkers. Drie maanden na hun opmerkelijke aankondiging op de videosite stonden hun dvd's op de tweede plaats van de bestsellerlijst van Amazon. Het ging om een verkoopsstijging van 23.000%. Terwijl het hen geen cent had gekost.

Solliciteer eens met een filmpje

Wie liever geen sollicitatiebrieven schrijft, beschikt vandaag over een nieuw medium om aan een job te geraken: een zelfgemaakt filmpje op de website van de VDAB. Het nieuwe aanbod situeert zich op de site vdab.tv, waar iedereen een eigen filmpje kan uploaden. Dat zijn korte filmpjes, minder dan een minuut.

Het lijkt me een goed idee van de VDAB om ook dit medium in te schakeln. Het is natuurlijk een huizenhoog cliché maar een beeld zegt meer dan een (CV met) duizend woorden. Als we denken aan het succes van de 'Eternal Moonwalk', weten we dat het vandaag voor de meesten een fluitje van een cent is om een filmpje te maken.

Voorlopig telt de nieuwe databank enkele tientallen filmpjes. Daaronder erg uiteenlopende beroepen: kunstenaar, dakwerker, financieel expert of directiesecretaresse. Wie zich ook geroepen voelt, krijgt alvast enkele tips van de VDAB. “Je hoeft geen model te zijn, zolang je uiterlijk maar verzorgd is”, lezen we op de VDAB-site.

Postduif sneller dan breedband in Zuid-Afrika

Zuid-Afrika mag dan al de wereldbeker organiseren, qua breedband is er nog werk aan de winkel. Een Zuid-Afrikaans IT-bedrijf heeft deze week, op een treffende wijze, aangetoond dat een duif sneller data overbrengt dan een ADSL-verbinding van een van de grootste lokale providers. De wedstrijd tussen duif en ADSL diende als protest tegen de lage snelheden. Het initiatief haalde de wereldpers.

De duif in kwestie, deed er tijdens de 'Pigeon Race 2009' een uur en acht minuten over om tachtig kilometer te vliegen, aldus ZDNet en Reuters. Tijdens de vlucht droeg het diertje een gegevenskaartje van 4 gigabyte aan zijn poot. Na het overzetten van de informatie stond de teller op iets meer dan twee uur, maar de ADSL-download was op dat moment slechts vier procent ver.

My name is Karen, and I'm from Denmark

Op de videowebsite Youtube staat sinds gisteren een video waarin de 27-jarige Karen een oproep doet naar de mogelijke vader van haar zoontje August. De vrouw vertelt in de video dat August is verwekt na een avondje stappen in Kopenhangen. De avond eindigde in bed, maar haar minnaar was de volgende ochtend alweer gevlogen. Karen beweert in de video dat ze zich de naam van de man niet meer kan herinneren. Ze herinnert zich al evenmin waar hij vandaan komt. Wat ze zelf ook wel als 'embaressing' omschrijft.

Op het internet woedt intussen een discussie rond de echtheid van de video. Mij lijkt het alvast weinig waarschijnlijk dat het hier om een echt verhaal gaat. Misschien is het wel een alternative reclamecampagne voor voorbehoedsmiddelen of opvang voor jonge moeders.

Update: 14/09. Filmpje bleek uiteindelijk een reclamestunt. Maar niet voor wat ik dacht. Wel voor Denemarken zelf (Visit Denmark), wat eerlijk gezegd wel een beetje gek is. Filmpje blijkt intussen ook verwijderd.

4Chan op Terzake

De website 4chan.org is vooral berucht bij bloggers. Ik omschrijf de site beleefd als entertainmentsite, maar eigenlijk is het een zootje van posts, opinies, video's, foto's vaak van bedenkelijk alooi. De site is ook een gigantische warboel. Een kat vindt er zijn jongen niet in terug.

Het was op die site dat iemand een tijd geleden een bericht achter liet. De auteur dreigde een bloedbad aan te richten op de datum 09-09-09. De post die in januari gepost werd op de website luidde: "293 days to go until I strike at KTA Lyceum Mechelen, watch the news.

De politie ging vandaag tot actie over. Hierbij werden meer dan driehonderd agenten en een helikopter ingezet, maar uiteindelijk bleek er sprake van loos alarm. „Ofwel ging het om een totaal onverantwoorde grap, ofwel zijn we erin geslaagd om een drama zoals in het Amerikaanse Columbine te verhinderen”, aldus de Mechelse burgemeester.

Ik mocht vandaag op Terzake de site, de zoektoch naar de dager en de (vermeende) anonimiteit op internet komen toelichten. Want het is natuurlijk wel vergekomen als één bericht op een site, ergens op de miljarden pagina's op internet, een gigantische politiemacht op de been brengt. Een post in de 4chan wirwar als de digitale variant van de aloude bommelding via de telefooncel. U denkt dus best maar twee keer na vooraleer u iets online zet.

Evi op Google

De reclamespot van Telenet, met een naakte Evi Hanssen in een hoofdrol van enkele seconden, wordt gretig opgevraagd via Google. Evi troeft op Google.be zelfs Britney Spears en Paris Hilton af. En dat wil wat zeggen.

Uit analyse in Google Trends, dat de gebruikte zoektermen in Google in kaart brengt, blijkt dat Evi Hanssen als zoekterm de voorbije week regelmatig opdook in de zoekmachine. Dat had natuurlijk alles te maken met de nieuwe reclamespot van Telenet. Want de boodschap van de spot (zie onder) is duidelijk: wie een digicorder in huis haalt, kan programma's pauzeren en terugspoelen, en als hij goed kijkt dus ook een naakte Evi Hanssen tussen olifanten zien rondlopen.

Uit Google Trends (zie onder) bleek dat op moment van de bekendmaking van de spot het zoekvolume naar de naam van de VTM-presentatrice met factor vijftien tot twintig toenam. Hiermee doet Evi het in ons land sinds kort zelfs beter dan Britney Spears en Paris Hilton, die al jaren traditioneel hoog eindigen als zoekterm op Google.

'Dat photoshoppen we wel '

'Van bekende Hollywood-sterren zie je slechts twee soorten foto's. Er zijn de paparazzifoto's, die meestal ongemerkt tot stand komen. En anderzijds heb je de foto's die in een studio-omgeving zijn genomen. Maar die worden nagenoeg altijd digitaal herwerkt.' De uitspraak komt van Dylan Jones, uitgever van het Britse mannenblad GQ. De man deed die bewering naar aanleiding van een rel waarin zijn tijdschrift onlangs was beland. Actrice Kate Winslet had geklaagd over haar foto op de cover van GQ. Het beeld was, volgens Winslet, zodanig bewerkt dat haar benen op papier ongeveer een derde dunner waren dan in werkelijkheid.

Het voorbeeld van Winslet deed veel stof opwaaien, maar tegelijk werd nog maar eens bevestigd dat beeldmanipulatie gemeengoed is. Nog maar pas is de nieuwe Chanelcampagne voor het parfum Coco Mademoiselle vrijgegeven, of er wordt alweer druk gespeculeerd over de boezem van actrice Keira Knightley (zie onder). Zij die het kunnen weten, zijn er zeker van dat de borsten van de steevast graatmagere Britse digitaal werden bijgewerkt en vergroot. Vorige week kwam ik al zappend langs de rode loper met een reportage van een shoot van Veronique De Cock. 'Ik weet dat ze al een dagje ouder wordt maar de oneffenheden photoshoppen we wel weg', vertelde de opdrachtgever doodleuk.

Het 3D-gevoel van Kinepolis

Ik ga graag naar de bioscoop. Altijd al gedaan. Zelfs als ik naar een animatiefilm ga met een kleine uk, dan nog ben ik kandidaat. Vrienden en familie kennen mijn voorkeur, en geven mij af en toe vouchers voor een filmbezoek cadeau. Handig, want voucher afgeven en binnen. Althans dat dacht ik. Niet zo bij Kinepolis onlangs. 'Oh, u heeft een film gekozen die in 3D wordt uitgezonden, dat is dan 4 euro extra', vertelde de dame aan de kassa bij mijn laatste bezoek.

Kijk, ik vind een 3D-film, en bijhorend brilletje, wel leuk voor een educatieve film van een half uur. Of in een IMAX of ander oord. Ook al werd die IMAX in het Brusselse Kinepolis-complex (vlakbij het Bruparck) eind 2005 wel gesloten. Maar als langspeelfilm vind ik het concept minder geslaagd. Nu ja, ieder zijn mening. Les goûts et les couleurs ne se discutent pas, vertelde mijn grootmoeder altijd. Waar ik wel een probleem mee heb, is het gebrek aan keuze. Het is 3D en zal alleen 3D zijn omdat Hollywood of Kinepolis dat beslist heeft. Ik kijk al uit naar de volgende film die de kleine uk heeft uitgekozen. En bij de twee versies ervan zie ik telkens het 3D-logo.

Ook de commerciële plannen met de dertigers - mijn categorie dus - die nog eens van een rustige en popcornloze filmavond willen genieten, vind ik opmerkelijk. Een idee dat blijkbaar van Nederland komt overwaaien, zo las ik onlangs in De Standaard. Dat vond ik, eerlijk gezegd, nogal ironisch. Eerst jaag je als bioscoopuitbater jarenlang de 'echte' filmliefhebber de zalen uit, omdat hij zich blauw ergert aan al dat gesmak, geslurp en gekraak. En om ze terug te winnen, kom je met 'rustige' filmavonden op de proppen. Voor een paar euro's extra, dat spreekt.

Ook Kinepolis overweegt het idee van de rustige filmavond. Maar er is blijkbaar nog meer op til. 'We evolueren wereldwijd naar dergelijke serviceformules', vertelde de Kinepolis-manager in de krant. 'In Londen en Berlijn zijn ze al jaren bezig met voorstellingen waar ook bediening bij komt kijken. Geen chips en cola, maar schuimwijn en sushi', las ik verder. Dat belooft.

Overigens kan je in de filmzaal tegenwoordig ook al lang niet meer kiezen waar je gaat zitten. Er wordt je een plaats toegewezen. Het gaat om genummerde plaatsen, ook al hou ik me daar zelf zelden aan. Ik ben een van die zonderlingen die helemaal in de film wil zitten, en dus op een van de voorste rijen. En het liefst van al wil ik zo'n luidruchtig smakkende en slurpende bende vermijden. Dat strookt zelden met de plaatsen die Kinepolis mij toebedeelt.

Ook op Facebook duikt veel ongenoegen op. De 'Fuck de Kinepolis Pauze tijdens de film' haalt intussen al zowat 1.500 deelnemers. Opmerkelijk is dat de 'echte' Kinepolis-fanpages, mogelijk opgezet vanuit de organisatie zelf, doorgaans minder leden hebben dan de 'klaaggroepen'.

De groep probeert er ook wel op in te spelen en communiceert ook meer en beter dan vroeger, maar voorlopig werkt Facebook eerder nefast voor Kinepolis. Zo is er nog de 'Pour que KINEPOLIS soit accessible aux personnes a mobilité réduite'-groep op Facebook. Of de 'KINEPOLIS OVERDRIJFT!!!'-groep, met een beperkt aantal leden.

Maar de 'place to be' voor al uw Kinepolis-ongenoegen is de 'Kinepolis gaat erover' Fanpage, die vandaag fungeert als soort van virtuele vakbond van Kinepolis-klanten. De groep bereikte op Facebook intussen al 42.289 leden heeft. Ik overweeg alvast een lidmaatschap.

Facebook goes Hollywood

Pas verschenen en flink wat heibel over in de VS: The Accidental Billionaires: The Founding Of Facebook. Het idee is niet helemaal nieuw. CEO Mark Zuckerberg zou volgens het boek het idee voor Facebook gepikt hebben van een reeks medestudenten aan Harvard. De Facebook-bedenkers waren ook niet bepaald de klassieke nerds met brilletjes en T-shirts. Ook Hollywood loopt warm voor het verhaal, want Kevin Spacey kocht inmiddels de filmrechten op.

Oprichter Mark Zuckerberg wordt niet bepaald warm van het boek, maar dat is geen verrassing. De eerste reviews spreken van onjuistheden of halve waarheden. Het grootste deel van de mensen die betrokken waren bij de oprichting van Facebook hebben geen medewerking verleend aan het boek. Ook David Fincher zou betrokken zijn bij de film over de oprichting van Facebook.

Wat de iPhone en Madonna gemeen hebben

Amper 3% van de wereldwijde gsm-markt halen. Maar tegelijk toch 35% van de winst van de sector binnenrijven. Apple en Blackberry-producent Research in Motion (RIM) kregen het voor elkaar. Het is zowat de opvallendste conclusie van een analistenrapport van Deutsche Bank, dat eerder deze week opdook in The Wall Street Journal.

Het Finse Nokia blijft met ruime voorsprong de grootste gsm-producent ter wereld, maar krijgt klappen in de smartphonemarkt. Ook de andere traditioneel grote spelers moeten ofwel het mes in hun marges zetten om hun marktaandeel te ondersteunen, ofwel produceren ze met verlies zoals het Amerikaanse Motorola.

Het doet me denken aan het korte vraaggesprek dat ik enkele weken had met 'innovatiegoeroe' Kjell Nordström, en dat binnenkort verschijnt in het ICT Jaarboek van Smart Business Strategies.

Nordström (zie foto onder)deelt producten op in twee kampen. Diegene die uitblinken door hun efficiëntie, zoals Ikea, Ryanair en H&M. Voorbeelden van merken die er, volgens hem, in slagen om op een no-nonsensemanier veel waarde te creëren voor relatief weinig geld. Ook Nokia behoort tot die categorie.

Aan de andere kant van het spectrum staan merken zoals iPhone, Absolut Vodka en BMW die alluderen op aantrekkingskracht en beleving. Ook Blackberry hoort daar, volgens mij, bij.

Om zijn stelling uit te leggen, stond Nordström - altijd een beetje een vreemde man geweest - recht en imiteerde hij zijn bezoek aan de supermarkt terwijl hij naar het winkelrek staart. "Je ervaart als klant: zangeres, zangeres, Madonna, zangeres, zangeres. En wat verder in de winkel zie je: smartphone, smartphone, smartphone, iPhone, smartphone, smartphone", meent hij.

Het lijkt me overduidelijk welke strategie van de twee in de smartphonemarkt het best werkt. Diegene dus waarmee je met 3% van de markt maar liefst 35% van de winst kan binnenrijven.

Lelijke voetbaltruitjes

Weken werd uitgekeken naar de nieuwe shirts voor de uitwedstrijden van de Engelse voetbalclub Newcastle United, dat vorig seizoen uit de Premier League tuimelde. Ze liggen nu officieel in de rekken, maar de verkoop loopt voor geen meter.

De shirts blijken gewoon een te hoog 'pyjama-gehalte' te hebben. Tot dusver werden er amper 3 exemplaren van verkocht. Het bestuur reageerde al door een korting van 20% in te voeren. Sommige fans gaven aan om het shirt wel te kopen, dat waren ze aan hun status van 'fan zijn' verplicht, maar zullen er 'een trui over dragen'. Altijd al gedacht dat voetbalfans de trouwste klanten van het universum zijn.

Niet de VS, maar Kuifje was eerst

Niet de VS, maar Kuifje was de eerste man op de Maan. Dat werd gisteren zelfs bevestigd door een onverdachte bron. Ter ere van de eerste stappen van de mens op de Maan veertig jaar geleden heeft het Vaticaan via zijn dagblad Osservatore Romano met zin voor humor gemeld dat Neil Armstrong voorafgegaan werd door een Belg, de journalist Kuifje. In een artikel over de Maanlanding schreef de Osservatore dat Armstrong "te laat was aangekomen" en dat een "journalist hem was voorafgegaan".

De Osservatore herinnerde aan de twee Kuifje-albums die Hergé heeft getekend rond een vlucht naar de Maan, met name Raket naar de Maan (1953) en Mannen op de Maan (1954).

De website van Moerbeke

Sommige websites op internet doen meteen terugdenken aan de begindagen van het internet in het midden jaren negentig. De site van de gemeente Moerbeke-Waas, bij Gent, is daat het schoolvoorbeeld van. Want die ziet er wel heel erg retro uit. De site is een soort van teletijdmachine en gaat 15 jaar terug in de tijd. Van de tijd dat we nog aan een slakkengangetje surfen met een analoge modem en Microsoft met Frontpage nog een eigen Webpakket had.

Inhoudelijk kunnen we de gemeente Moerbeke weinig verwijten. Zo heeft de site bijvoorbeeld een e-loket waar u allerlei aanvraag- en signalisatieformulieren kan indienen. De site blijkt ook nog behoorlijk interactief, getuige de vrij recente reacties in het gastenboek. Maar het typische uitzicht, de flikkerende logo’s en vele pop-ups getuigen van flink wat ouderwetse huisvlijt.

'Eternal Moonwalk' verovert de wereld

De Belgische ‘eternal moonwalk’, die radiozender Studio Brussel lanceerde als eerbetoon van Michael Jackson, groeit uit tot een fenomenaal succes. Niet alleen is de moonwalk ondertussen al bijna tien kilometer lang. Vorige week was 'Eternal Moonwalk' al het meest ‘getwitterde’ onderwerp ter wereld en verscheen de site op honderden sites, waaronder die van Britney Spears, Justin Timberlake én CNN.

De site, voor Studio Brussel gecreëerd, nodigt iedereen uit om deel te nemen aan de langste moonwalk ooit. Mensen posten een filmpje op de site waarop ze de bekendste danspas van Michael Jackson imiteren: de moonwalk. Alle filmpjes worden na elkaar gemonteerd waardoor men een oneindige moonwalk te zien krijgt. Overigens behoorlijk verslavend om naar te kijken.

Er wordt op de site dan ook al op allerlei manieren gemoonwalkt: individueel, in groep, met de fiets, met een huisdier, met legoblokjes, met bierglazen of anders. Samen goed voor een moonwalk van zowat tien kilometer. De meer dan een half miljoen bezoekers komen uit 188 verschillende landen. Op Google geeft de 'Eternal Moonwalk' momenteel 313.000 resultaten. Op de website van NBC Chicago wordt het initiatief geroemd als 'the most appropriate and by far the coolest tribute to Michael Jackson'. De 'eternal moonwalk' is de perfecte illustratie dat een steengoed idee op internet een wereldwijde impact kan hebben.

Joost mag het vergeten

Online tv-dienst Joost gooit de handdoek in de ring. Het model van een door advertenties ondersteund online videoplatform blijkt niet bestand tegen de crisis. Maar liefst zeventig van zijn negentig werknemers zouden het bedrijf moeten verlaten.

Joost was een hype toen het in 2007 werd gelanceerd. Het was namelijk bedacht door de makers van Kazaa en Skype. "De respons vanuit de industrie naar Joost toe is overweldigend geweest, zoals het kaliber van onze advertentiepartners aantoont", kraaide Nick Loria, senior vice-president global advertising toen nog. Vandaag weten we dus beter. Ik werd er persoonlijk nooit warm van.

In april begon Sony Pictures zijn content van de site te halen. Kort daarna bleek dat Joost zichzelf te koop aanbood bij kabel- en satellietaanbieders. Toen dat niet lukte was een grondige afslanking het enige resterende scenario.

Als tv-dienst geeft Joost de strijd met spelers als Youtube dus op. Het maakte dinsdag bekend dat het videoplatforms gaat bouwen voor onder meer kabel- en satellietaanbieders en mediabedrijven. Een traditionele ontsnappingsroute voor menig internet- of technologiebedrijf. If you can’t beat them, join them.

Ronde van Vlaanderen

Het was vandaag nog eens een drukke dag, een Ronde van Vlaanderen als het ware. Met twee optredens. Eentje in Oudenaarde bij C&C over 'new concepts in IT' en ook eentje in Kortrijk met als titel 'Ondertussen op internet' over trends op internet (Google is God, Self Service, Generation ME, Simplicity, Serious Business,...).

In de lange terugweg van Kortrijk naar huis hoorde ik op de radio het bericht van het overlijden van Yasmine. De persoonlijke website van haar werd vanavond herleid tot één sobere pagina. Daarop één foto van haar met de vermelding '1972-2009'.

Journalisten volgens Hollywood

De manier waarop journalisten in Hollywood worden geportreteerd, blijft een verhaal apart. Toen ik toevallig op een vliegtuigreis van een paar dagen geleden enkele fragmenten van 'Marley and me' zag, een 'romcom' met Jennifer Aniston, gingen mijn tenen krullen. Beide hoofdrolspelers blijken journalisten te zijn, maar hebben een uitermate relaxed en comfortabel leventje, vermits in de hele film amper over een deadline wordt gepraat. Dagelijkse kost voor een journalist, kan ik u met hand op het hart bevestigen.

Carrie Bradshaw uit 'Sex and the city' is een ander voorbeeld. Haar jobs is het schrijven van columns in een plaatselijk blad in Manhattan, New York , zowat de duurste plek op deze planeet om te wonen. Maar Carrie kan met haar job perfect haar flat en luilekkerleventje betalen. Om van die vele schoenen en dure etentjes nog maar te zwijgen. Hollywood en journalisten, het blijft een vak apart.

Dat zullen we even Bingen

Een week na de lancering heeft Bing, zoekmachine van Microsoft, Yahoo! in de VS al van de tweede plaats verdrongen. Ook Google moet aan marktaandeel inboeten.

Meer relevante zoekresultanten en lokale info (zoals openingsuren en prijzen). Daar zal Bing het verschil mee moeten maken. Een andere inhoudelijke eigenschap is dat Bing er op gericht is om zoveel mogelijk taken op de eigen zoeksite af te handelen. Een belangrijke toevoeging is namelijk de mogelijkheid om videobestanden al meteen af te spelen zodra u met uw cursor over de zoekresultaten gaat.

Het is overigens een dienst die niet enkel werkt voor ‘gewone’ video's, maar ook voor video’s met expliciet materiaal. Wie op zoek gaat naar seksfilmpjes, krijgt een waarschuwing dat de opdracht ‘mogelijk expliciete en volwassen inhoud’ toont. Maar na deze waarschuwing is bij Bing één klik voldoende om pakweg naar pornofilmpjes in postzegelformaat te kijken.

Volgens sommigen zou vooral deze laatste van de drie troeven Bing wel eens vooruit kunnen helpen. Zo was de porno-industrie jaren geleden ook bepalend bij de doorbraak van de VHS-video dat indertijd zogenaamd superieure standaarden als Betamax achter zich liet. Of Bing zo’n krachttoer kan uithalen, valt echter de betwijfelen. De achterstand op Google is heel groot. Maar alle beetjes helpen.

Op zoek naar gespannen politici

Software die politieke debatten analyseert. In de VS bestaat het al langer, en zondagavond werd het ook in ons land toegepast. Het waren de mensen van Information Builders, zelf in de studio van het Groot Debat op televisiezender één aanwezig, die er voor zorgden.


Dit type software, business intelligence in het jargon, is klassiek in gebruik voor de analyse van bedrijfsdata, zoals het detecteren van interessante klantenopportuniteiten. Maar wordt ook voor minder voor de hand liggende zaken aangewend. Zoals bij tactiekbespreking bij voetbalkampioenschappen en nu dus ook in verkiezingscampagnes. Al moet gezegd worden dat het in ons land ook al bij de verkiezingen van 2007 werd aangewend.


Op het eerste zicht gaf Information Builders geen conclusies om van achterover te vallen. Dat Bart De Wever zelden lacht, wisten we al. Net zoals Filip De Winter vaak tracht te scoren met oneliners en metaforen ('De Vlaamse Regering is geen klasserestaurant maar een frituur'). En dat Geert Lambert van SLP zich het meest naar de opponent wendde, konden we vermoeden. De man heeft ook een huizenhoge kiesdrempel te overschrijden en dus niks te verliezen.

Van Dirk Van Mechelen kregen we enkele weetjes. Zo was zijn vader slager en heeft Dirk twee autistische kinderen in de familie, weten we nu. Van Mechelen was, volgens Information Builders, in het debat dan ook de kampioen van de persoonlijke anekdotes. Maar ook dat merkten we al.

Meest opvallend waren misschien nog de cijfers die uittredend Minister-President Kris Peeters op zijn 'Groot Debat'-rapport kreeg. Peeters onderbrak, volgens de software, het meest zijn gesprekspartners, gesticuleerde het meest van allemaal en antwoorde van alle politici het minst op de vraag van de interviewer. Ook al (en daar moeten we eerlijk in zijn) kwam Peeters van alle politici veruit het meest in beeld, wat uiteraard een invloed had op het eindrapport van Information Builders. Toch kreeg Peeters bij de nabespreking op Canvas de stempel van de 'meest gespannen' politicus van de avond. 'Krampachtiger dan normaal', zo klonk het. De manier waarop de man zijn tong moest wentelen om toch maar te zeggen dat verkoop van Fortis zowel een slecht als wel een goed idee was, gold hierbij als illustratie. Een mens zou voor minder gespannen en krampachtig raken.

De campagne op YouTube

Wie een beetje zoekt, vindt ze vandaag wel: de partijen die YouTube echt centraal stellen in hun verkiezingscampagne. Zo komt SLP met een goed gemaakt filmpje van een dame in een therapeutische sessie, omdat ze altijd voor traditionele partijen ('een ongezonde gewoonte') heeft gestemd.

En PVDA+ voert een fake newsflash op, die doet uitschijnen dat iedereen in België getooid gaat met een rode clownneus, het centrale thema in hun campagne. 'Het lijkt erop dat de politiek er hier een echt circus van heeft gemaakt', lezen we. Met een knipoog naar de Mexicaanse griep.

Dat filmpje van PVDA is al zowat 65.000 keer bekeken, en zowat het populairste YouTube-verkiezingsfilmpje van het moment. Het zijn dus vooral de kleine partijen die er het origineelst uit de hoek komen. Ook al moet de echte campagne dus nog beginnen.

Bron: Campagne 2.0 op standaard.be

Over Facebook, Obama en Vlaamse politici

Meer dan één Belg op de tien heeft een profiel op de vriendensite Facebook. En dus kunnen politici er niet op ontbreken — zeker niet in het licht van de nakende verkiezingen. Ze pronken dan ook op Facebook met een eigen profielpagina, waarin ze hun 'vrienden' op de hoogte houden van hun doen en laten.

Zo leert een kwartiertje surfen dat Yves Leterme vrijdag een bezoekje bracht aan de Matonge-wijk in Elsene en afgelopen weekend 'nog een beetje ging lezen voor speeches volgende week.' Ook Dirk Van Mechelen, Kathleen Van Brempt en Inge Vervotte zijn vrij actief. Die laatste heeft zelfs van alle Vlaamse politici het hoogste aantal Facebook-vrienden: iets meer dan 4.000. Een behoorlijk aantal, maar natuurlijk klein bier met de 134.000 voorkeurstemmen die Vervotte twee jaar geleden in de kieskring Antwerpen behaalde.

Echt bepalend voor het resultaat zullen sites als Facebook dan ook niet worden. Maar ze kunnen politici wel helpen om mensen aan hen te binden. Net zoals Barack Obama vorig jaar al deed. Voor Belgische politici zijn vriendensites als Facebook vooral een erg geschikt platform om sympathisanten te mobiliseren ('wie wil er nog een affiche?') en ze op de hoogte te houden van de campagne ('foto's marktbezoek Bart Somers in Nijlen').

Daarnaast geven politici op Facebook ook af en toe hun mening over de actualiteit, zoals bijvoorbeeld de minder bekende Groen-politica Inge Jooris (zesde opvolger Europa) die het op haar Facebook-pagina opneemt voor Tom Boonen. Voor minder bekende politici is Facebook een belangrijk communicatiemiddel: ze kunnen dan ook op minder aandacht rekenen in de traditionele media en hebben doorgaans een kleinere achterban.

Ten slotte zijn er ook nog heel wat politici die het medium links laten liggen. En dan gaat het niet alleen over de generatie Louis Tobback. Ook lijsttrekkers als Caroline Gennez, Filip Dewinter, Bart De Wever en Jean-Marie Dedecker laten Facebook voor wat het is. Althans wat hun eigen inbreng betreft. Want 'de Humor van Bart De Wever'-fangroep heeft intussen wel al 47.000 leden. Daarmee klopt hij zelfs Facebook-groepen als 'Caroline Gennez is Sexy' (76 leden) en 'Hou Caroline Gennez van de TV' (297 leden). Of hoe elke politicus op gezette tijden best een bezoekje brengt aan Facebook.

Uit De Standaard van vandaag

Diner op een komkommer

ALs journalist kom ik wel af en toe op bijzondere locaties, maar deze week was het wel heel bijzonder. Ik was in Londen voor een congress en de Benelux-delegatie van SAS had het geregeld kunnen krijgen om een diner te regelen op de bovenste verdieping van de zogenaamde Gherkin building.

De Gherkin is voor Londen wat de glazen Louvre pyramide voor Parijs is: het laat niemand onverschillig. Het gebouw werd onlangs verkocht aan een privé-investeerder. In principe is het, na de overname, enkel toegankelijk op reservatie. Het gebouw dook ook al op in diverse films zoals Bridget Jones en Basic Instinct II. Hoofdrolspeler David Morrissey had in deze laatste film zijn kantoor in het befaamde gebouw.

Mr. Proper op Google

"Wie er harde duiten voor veil heeft, koopt zich vandaag gewoon een kraaknet internetimago. Onder andere het Amerikaanse Reputation Defender en het Belgische Queromedia zien heil in deze groeimarkt." We lezen het in een artikel in Vacature van dit weekend. Journalist Nico Schoof contacteerde me ervoor, en ik duik er ergens in op.

De laatste maanden is online reputatiemanagement ook in België aan een opmars bezig. Bedrijven als Queromedia zien de dienst als een logisch uitvloeisel van hun oorspronkelijke dienstverlening, met name zoekmotoroptimalisatie. De afgelopen zes maanden stijgt het aantal aanvragen van bedrijfsleiders (persoonlijk of voor hun bedrijf) om hun virtueel imago op te poetsen. Een beetje het gevolg van de burgerjournalistiek, waardoor iedereen op het internet zomaar kan zeggen wat hij wil.

Queromedia biedt een standaardpakket van vijftig uur aan, tegen 125 euro per uur. Ze willen de 'slechte pers' over hun klant wegduwen ten voordele van bijvoorbeeld hun liefdadigheidswerk. Het bedrijf krijgt gemiddeld drie à vijf aanvragen van hoge profielen per maand.

The Cure (in 1995)

Soms blijft het me verbazen hoe rijk internet is aan informatie, en hoe ver dat gaat. Het begon allemaal met 'In between days', een nummer van 'The Cure' dat ik enkele dagen geleden toevallig hoorde op de radio. Om wat later via Imeem.com een aantal nummers van deze 'jarentachtiggroep' op te zoeken, en na al die jaren nog eens te beluisteren. Twintig kilo jeugdsentiment.

Tijdens het surfen botste ik ook op de site cure-concerts.de, een gedetailleerde site die alle concerten van deze rockgroep bevat. En als ik gedetailleerd zeg, is het gedetailleerd. Je vindt er niet alleen alle concerten van de groep (van '76 tot vandaag) en foto's, maar telkens ook de exacte playlist. Ook van de drie concerten die ik zowat tien jaar geleden, toen de groep nog hoogdagen beleefde, bijwoonde.

02.07.1995 Werchter - Festival Park Werchter (Belgium) 'Rock Werchter Festival'
want, fascination street, a night like this, pictures of you, lullaby, just like heaven, trust, jupiter crash, high, the walk, let's go to bed, a strange day, push, friday i’m in love, inbetween days, from the edge of the deep green sea, shiver and shake,
E1: three imaginary boys, boys don't cry, 10.15 saturday night, killing an arab

09.11.1996 Gent - Flanders Expo (Belgium)
plainsong, want, club america, fascination street, a night like this, lullaby, this is a lie, the blood, mint car, jupiter crash, just like heaven, strange atraction, cold, lovesong, return, treasure, prayers for rain, inbetween days, from the edge of the deep green sea, bare,
E1: play for today, boys don't cry, 10.15 saturday night, killing an arab,
E2: dressing up, let's go to bed, close to me, why can't i be you,
E3: a forest

18.07.1998 Zeebrugge - Axion Beach Rock Festival (Belgium)
shake dog shake, torture, fascination street, one hundred years, kyoto song, pictures of you, just like heaven, sinking, wrong number, inbetween days, from the edge of the deep green sea, never enough, cut, disintegration, untitled,
E1: 10.15 saturday night, killing an arab

Aan het eerste concert, op Werchter, beleefde ik de beste herinneringen. In Gent was het ook prima. TOen speelde de groep drie uur aan een stuk. Terwijl op het Beach Rock in 1998 de groep al op retour was. Ook al waren de omstandigheden van dat concert het best: in de VIP-tent. Een vriend van mij heeft toen nog het hele concert als bootleg opgenomen. Zo gaat dat in een VIP-tent.

Wil de echte Sharon Stone nu opstaan?

Een ster als Sharon Stone, die te gast is in het VT4-programma 'Het Hotel'. Het leek me te mooi om waar te zijn. De beelden van Stone in de betreffende uitzending waren iets te wazig om ook echt zeker te zijn dat het echt om Stone ging. De dame werd namelijk nooit echt duidelijk in beeld genomen. EN bovendien: wat zou de diva bezielen om te gast te zijn in een hotel van bedenkelijk alooi, en dus ook in een programma in een zakdoekland als Vlaanderen? Kortom, ik vermoed dat VT4 zijn kijkers in het ootje nam.

De Muur

De controversiële website Stopkinderporno is niet meer bereikbaar vanuit België. Het gaat om een primeur: het zou de eerste keer zijn dat een website op bevel van het federale parket geblokkeerd wordt. Het is wel ironisch dat een wet die vooral bedoeld was om kinderporno te blokkeren, nu in deze situatie wordt toegepast.

Is deze blokkering een goed idee? Op het eerste zicht wel. Er is een gevaar voor de openbare orde, omdat pedofielen worden geïdentificeerd. Het grote risico is dat de identificatie van deze personen sommige burgers ertoe kan brengen dat zij het recht in eigen handen nemen. En dat is inderdaad een reëel risico. Point taken.

Anderzijds heb ik het er persoonlijk wel moeilijk mee. Enerzijds kan je op internet niet alles censureren. Je blokt één website af, terwijl er op duizenden andere zaken terug te vinden zijn die zo mogelijk nog vreselijker zijn. Zoiets gaat al snel naar willekeur. Ten tweede, en dat is misschien nog fundamenteler valt internet helemaal niet te censureren. Zo viel de zogenaamde firewall vrij eenvoudig te omzeilen. En anderzijds kom ik ook altijd terug op de basisregel op internet: wat eenmaal op internet terecht komt, raakt daar nooit meer af. Dat is voor Stopkinderporno niet anders.

Op het verkeerde moment bij de verkeerde bank

In De Tijd loopt sinds enkele weken een interessante reeks 'gezichten van de crisis'. Want de crisis lijkt soms een zaak van cijfers. Tienduizenden faillissementen. Honderdduizenden ontslagen. Miljoenen werklozen. Miljarden verliezen. Maar het gaat wel degelijk om mensen.

De krant brengt elke week het verhaal van een frontsoldaat. Dit weekend was dat ene Cedric Ruber (39), die 100.000 euro spaarde bij Citibank. Een goede huisvader ten voeten uit. Gelukkig getrouwd. Trotse vader van een jonge tweeling. Ambtenaar. Middenklasse. Geen grootverdieners of grootbezitters. Fanatieke spaarders, dat wel. Nooit een eurocent van hun spaargeld belegd. Geen verstand van. Geen zin in, vooral. "Als je zo hard werkt en spaart, dan neem je geen risico's met je geld."

De getuigenis van de man was sterk. 100.000 euro in rook opgegaan door het faillissement van Lehman Brothers. Iemand die zijn geld op het verkeerde moment bij de verkeerde bank had staan. En uiteindelijk een belangengroep begon van gedupeerden. Ik herken zijn verhaal als ex-Kaupthing-spaarder. Iets wat deze man zelfs te riskant vond. Een fragment:

'Weet u wat baron de Penaranda, de topman van de Belgische divisie van Citibank. zei, toen we hem te spreken kregen? De naam van jullie belangengroep is verkeerd. Jullie zijn geen gedupeerden van Citibank, maar van Lehman. De tactloosheid!'

'Daar heb ik het zes maanden na datum nog altijd het moeilijkst mee. De minachting van de haves tegenover de havenots. De straffeloosheid, ook. Het feit dat ze hier zomaar mee weg komen. In veel gevallen nog met een gouden handdruk van ettelijke miljoenen ook. Ik zag onlangs een meisje een reep chocolade stelen in een supermarkt. Binnen tien minuten waren twee combi's ter plaatse en werd ze geboeid afgevoerd.

Ik ben er niet de man voor om mee te huilen met de populistische wolven in het bos. Maar bij momenten vind ik het verdomd moeilijk om daar goede redenen voor te blijven verzinnen.'

Show me the money

Enkele weken was ik te gast op de Plugg-conferentie in Brussel. Waar ik altijd het meest naar uitkijk is de start-upsrally, waarbij twintig starters uit de technologiesector gedurende twee minuten hun project voorstellen. Waarna het publiek en een jury van investeerders bepaalt welke elevator pitch de beste was.

Sommigen richten zich in die twee minuten op de meest onbelangrijke technische details. Terwijl een ander een product komt voorstellen waarvan ik zeker weet da het al honderd keer bestaat. ‘Talk Business’, fluisterde de presentatrice tijdens de pauze nog. Want in crisistijd is het nu eenmaal van cruciaal belang om investeerders en publiek (lees: potentiële klanten) te overtuigen met een goed business plan.

Ik moest meteen denken aan het beroemde ‘Show me the Money’-fragment uit de film Jerry Maguire. Je hebt het ooit wel al eens gezien: hoofdrolspeler Tom Cruise moet aan de telefoon bewijzen hoe graag hij zijn klant wel wil houden en begint daarvoor op kantoor ongegeneerd te roepen. De film dateert uit 1996, dus lang vóór Cruise in opspraak kwam door zijn gedweep met Scientology en zijn vreemde huwelijk met Kathy Holmes. Echt bijzonder is hij niet, maar dat fragment wél.



Het is vandaag meer show me the money dan ooit. Bedrijven en starters moeten, net als Jerry hemel en aarde bewegen om klanten te behouden. En daarvoor moeten ze in business praten. Vooral dat laatste lukt niet altijd in IT. Veel te veel persberichten in mijn inbox blijven, net als heel wat van die start-ups, steken in technisch jargon en productinformatie. Iets wat mij als hoofdredacteur van een business IT-blad als Smart Business soms wel wat stoort.

O ja, nog vergeten: Jerry Maguire gaat over een gelijknamige sportmanager die ontslagen wordt, al zijn cliënten kwijt raakt en ook nog eens verlaten wordt door vriendin. Hij besluit voor zichzelf te beginnen samen met zijn collega. Om uiteindelijk, zoals je van Hollywood mag verwachten, alles goed te doen aflopen.

Second Life is dood, leve de nieuwe Facebook

Second Life is dood. Ik schreef er zelf al over ongeveer een jaar geleden. Echt mainstream is het nooit geworden. Van de zogenaamd 10 miljoen leden die er ooit zijn komen kijken, zijn de meeste vermoedelijk nooit teruggekomen. De drempel was ook te hoog, zowel technologisch als qua prijs. Iemand die ooit zijn eigen villa uitbate in Second Life vertelde me ooit eens dat hij maandelijks 500 euro betaalde. En bovendien had het universum, in tegenstelling tot echte online games geen spelregels. Dat kan meevallen, maar kan ook tegenvallen.

De dood van Second Life en the big next thing was het thema van een interview dat ik vandaag met Radio1 en hun programma 'De Ochtend' had. Het was al om kwart voor zeven 's ochtends. Dat was toch een beetje vroeg, al viel het al bij al wel mee. Vier minuten zijn ook niet lang. Vooraleer je echt op dreef raakt en helemaal wakker bent, moet je al stoppen.

Vooral op de vraag wat de 'nieuwe Facebook' zou worden, moest ik het antwoord schuldig blijven. Ook mijn collega's op de redactie, vonden niet meteen iets wat dezelfde impact zou hebben. Facebook is Facebook, en een eventuele opvolger zal in elk geval in dezelfde lijn liggen: het delen van vanalles met vrienden. Buiten Twitter kan ik me geen naam voor de geest halen, en net die ben ik dan nog vergeten te melden (ook al zie ik die niet als Facebook-vervanger).

Wat ik in die korte tijd ook vergat te vermelden, is dat de toekomst misschien wel in de Location Based-diensten zit. Dus niet alleen wat ben ik op dit moment aan het doen, maar waar ben ik dat aan het doen.

Maar toch. Facebook is niet zoals MySpace of Second Life. Het is een blijver. Zoals YouTube en Google dat ook zijn. Tenminste: als ze hun rekeningen kunnen blijven betalen.

Beste Frederik

“Beste Frederik, Als wat je al doet opeens niet meer werkt, wat kan je dan doen?” Het was de wat vreemde aanhef van een e-mail die ik enkele dagen geleden in mijn mailbox ontving. Een mannelijke collega van me kreeg de mail ook, maar hij werd aangesproken als Heidi.

Het was een e-mail van Stichting Marketing. Ik werd uitgenodigd voor een seminarie van een of andere expertgroep. Het ging over de ‘Do’s & Don’ts rond B2B marketing in crisistijd’. Maar hij was dus niet voor mij, maar voor Frederik. En wat bij mijn collega toekwam, was dus voor ene Heidi bedoeld.

Hallo Stichting Marketing? ‘Er is inderdaad iets misgelopen met de adressenlijst zelf. Tijdens het ‘sort’ commando in Excel is de selectie niet correct ‘ge-expanded’’, zo las ik in het antwoord van de dame van Stichting Marketing. Al wilde ze me toch vooral geruststellen. ‘Dit is een éénmalig verschijnsel, met de database is er niets aan de hand. Je naamsgegevens zijn dus nog volledig correct voor toekomstige uitnodigingen.’

Echt gerustgesteld was ik niet. Want het betekende natuurlijk dat alle mensen die de mailing kregen, verkeerd waren aangesproken. Heidi dus ook. Net als Frederik. Net als ik, mijn collega en duizenden andere, niet? Maar op die vraag aan de dame heb ik geen antwoord meer gekregen.

Ach, lachen met een marketing organisatie die een flinke steek laat vallen. Het is natuurlijk makkelijk De beste stuurlui staan aan wal. Zo vind ik het ook grappig dat het voormalige tijdschrift van het BDMA, de vakorganisatie voor direct marketing, hier nog altijd arriveert op naam van iemand die al bijna vijf jaar geleden het bedrijf verliet.

Dat laatste is natuurlijk iets waar elke bladenmaker en marketeer mee zit. Ik heb ooit eens gehoord dat jaarlijks zowat 10 procent van de actieve bevolking van job verandert. Maar hoe hou je in godsnaam je databank up-to-date? Misschien eens vragen aan de expertgroep van Stichting Maketing. Hoe zij dat aanpakken. Ze hebben er binnenkort een seminarie over. Althans dat vertelde Frederik me toch.

Het einde van de Linux netbook

Ik loop al enkele weken rond net een netbook van Acer met Linux als besturingssysteem. Een vrij nieuw toestel, dat al vrij snel tot een relikwie zal worden herleid. Acer zal in de toekomst geen Linux-gebaseerde minilaptops meer verkopen in België en Nederland. De vraag ernaar blijkt te klein.

Kopers van minilaptops geven de voorkeur aan Windows. Dat is op zich normaal, maar dat er geen vraag is naar de (nochtans flink goedkopere en minder logge Linux-toestellen) is opmerkelijk. En eigenlijk ook wel jammer, want ik was er van overuigd dat de netbook wel eens voor de doorbraak van Linux zou kunnen zorgen. Maar toen ik mijn internet everywhere datakaart aan de praat wilde krijgen op de Acer netbook met Linux bleek dat niet te lukken. Daar sta je dan met je supermobiele en verderlichte pc.

Internet op kantoor

Ruim zeven op tien werkgevers legt het internetgebruik op kantoor aan banden, zo blijkt uit onderzoek van Smart Business Strategies. Naast seks en illegale muziek botsen ook chat en Facebook meer en meer op bezwaren. Meer werkgevers grijpen in en worden, mede door de economische crisis, strenger.

Het was de eerste alinea van een persbericht dat we vandaag verstuurden, na een gastoptreden in 'De Zevende Dag'. Uiteindelijk bleek de Facebook-angel, en dan vooral op feit dat bijna vier op tien werkgevers het afblokt, de bovenhand te halen. Later besteedde ook journaal aandacht aan het nieuws via een apart nieuwsitem. Een kennis die bij het Journaal werkt, meldde het vandaag via SMS, net vóór het begin van de uitzending.

Internet op het werk leeft duidelijk, getuige enkele deelnemers aan ons onderzoek:

"Ik werk op het ministerie van Financiën: sinds we een e-mailadres hebben, wordt dat door 95 procent van de collega's gebruikt om mopjes, erotische plaatjes en filmpjes door te sturen."

"Streaming van de Tour de France nam alle bandbreedte in. Werknemer is uiteindelijk ontslagen..."

"Bij het stedelijk parkeerbedrijf Parko Kortrijk kunnen we enkel de site van de stad bekijken. E-mails van buiten de stad kunnen niet worden ontvangen."

"De site van het computerblad Clickx is afgeblokt, maar sommige erotische sites zijn wel toegankelijk."

Mediatycoon uit Vlaanderen

De Nederlandse uitgeverij PCM Uitgevers, eigenaar van onder meer NRC Handelsblad, AD en de Volkskrant, komt in handen van het Vlaamse de Persgroep. Het bedrijf van topman Christian Van Thillo neemt voor 100 miljoen euro een belang van 51 procent in de Nederlandse uitgeverij.

De deal heeft misschien zelfs meer impact dan de overname van ABN Amro door Fortis indertijd. Nederland heeft bijvoorbeeld veel meer een krantencultuur dan Vlaanderen. En net als ABN zijn de Volkskrant en NRC nationale merken.

Dat de Persgroep het toch kon bewerkstelligen heeft alles te maken met het grillige parcours dat PCM al had afgelegd, en daarvoor reeds werd besproken in het boek 'Help!, we worden overgenomen' door voormalig NRC-journalist Jeroen Wester

Wester schreef zijn boek over wanpraktijken van investeerders ook op basis van zijn eigen ervaringen. NRC Handelsblad, de krant waar hij zelf voor werkte, kwam via moederbedrijf en uitgever PCM, terecht onder de Britse investeerder Apax. Door een ingenieuze financieringsconstructie vormde Apax een jarenlang opgebouwd eigen vermogen meteen om in een schuldenberg. Het is met het geld van de Persgroep dat de puinhoop zal moeten worden opgeruimd.

De overname van Apax ging overigens de geschiedenis in voor 700 miljoen euro, maar ‘financiële acrobatiek’ kon bewerkstelligen dat Apax slechts 140 miljoen euro betaalde om de baas te worden. Van dat bedrag bestond 139 miljoen uit een lening die PCM bij Apax afsloot en het bedrijf het overnamebedrag dus nagenoeg helemaal aan zijn ‘koper’ leende.

‘Het is als de toerist die de ober gaat bedanken voor de vingerhoed met borrelnootjes die daarna tegen een woekertarief in rekening wordt gebracht’, vergeleek Wester toen. Vermoedelijk hebben de Nederlanders nu wel meer vertrouwen in Van Thillo.

Vaarwel incheckbalie

De Ierse lagekostenmaatschappij Ryanair gaat al zijn incheckbalies afschaffen. Op de luchthaven zou uiteindelijk alleen nog een afgiftepunt voor de bagage van de passagiers overblijven. Volgens Ryanair checkt 75 procent van de klanten vandaag al via de website in. Binnenkort zullen de overige 25 procent dus ook zelf thuis hun ticket moeten afprinten. Ocharm al die grootouders die binnenkort met Ryanair vliegen, denk ik dan.

De International Airline Passengers Association (IAPA) betreurt alvast de beslissing. ‘Ryanair wil kennelijk geen enkele passagier meer de helpende hand bieden, terwijl er toch mensen zijn die bij vertrek hulp nodig hebben’, zo reageerde een woordvoerder van de IAPA.

Drie dagen Barcelona

Ik zat deze week drie dagen op het congres Mobile World in Barcelona, de jaarlijkse hoogmis voor de mobiele industrie. Ik schreef enkele nieuwsartikels voor IT Professional, Smart Business Strategies en ook enkele blogs voor De Standaard.

De economische crisis liet zich er ook gelden. Vorig jaar namen er in totaal zowat 55.000 bezoekers deel aan de beurs. Dit jaar zullen dat er ruim 10 procent minder zijn. Ook in kleine dingen laat de crisis zich gelden. Vorig jaar werden de bezoekers op de luchthaven verwelkomd met een infostand en gratis shuttledienst vanaf de luchthaven. Dit jaar moesten de congresgangers zich, wegens gebrek aan sponsors voor dit soort extraatjes, behelpen met taxi (met lange wachtrij) of het openbaar vervoer (dat overvol zat).

Ook inhoudelijk was er een een verandering. Minder mobile advertising, veel minder mobile tv en haast geen mobile adult entertainment. 'Vorig jaar stond ik met mijn stand recht tegenover twee bedrijfjes die bloot op de gsm brachten en dat ook haast live toonden op het congress", vertelde een standhouder in Hall 7. "Dit jaar moet ik het doen met saaie mannen in pak rond mij. En weet je wat? ik vind het zelfs helemaal niet zo erg."

Dames en Heren: "onze trainer is geen dief"

Ik heb als journalist al een aantal vreemde persconferenties gezien, en zelf meegemaakt. Ik herinner me dat ooit de Benelux-manager van PeopleSoft de overname van Oracle een non-issue noemde, terwijl het bedrijf enkele weken later wel werd ingelijfd en de brave man op een zijspoor werd gezet.

Erg vreemd vond ik de persconferentie dit weekend bij voetbalclub Racing Genk. Genk verloor, maar de boodschap van de persconferentie na de match was eigenlijk (ik verzin het niet) dat hun trainer geen dief was. In een column in een krant was geïnsinueerd dat de Genktrainer na een feestje bij een wijnhandelaar een fles wijn had gestolen. "Het voorval dateerde van vijf maanden geleden", stellen de Limburgers. "Na afloop van een etentje nam Ronny gewoon de verkeerde fles mee."

Het is niet de eerste keer dat de afsluitende persconferentie van Genk voor commotie zorgt. Vorige keer, toen ik er zelf was op een zondagavond op uitnodiging van een van de sponsors, was er die hele heisa over Genk-doelman Logan Bailly. En vandaag is er dan weer die heisa over rugnummer 88. Zo is het ook altijd wat.

Halo Shrek

Het was eind 2001. De as van het WTC smeulde nog na en Jeffrey Katzenberg , CEO van filmmaker DreamWorks Animation, zat met de handen in het haar. Het vervolg op zijn succesvolle animatiefilm Shrek zat in het slop. De schaarse werkkrachten waren elders in de VS aan de slag. Reizen bleek na 9/11 ineens gevaarlijk.

De wanhoop bij Dreamworks bleek uiteindelijk de komst van een nieuw videovergadersysteem dat mensen over de hele wereld bijeen bracht alsof ze op enkele meters van mekaar zaten. Het productiebedrijf had zich namelijk tot HP gewend en samen ontwikkelden ze Halo, een concept dat virtueel vergaderen mogelijk maakte.

Ik zag het systeem de voorbije zomer aan het werk bij HP in Silicon Valley (in een videoconferencing met iemand uit Houston), en was aangenaam verrast hoe nauw virtueel vergaderen vandaag al bij echt vergaderen aanleunt. Ook het Polycom-systeem dat Easynet aanbood was netjes, al vond ik Halo een tikkeltje verfijnder. Met dank aan een groene kindervriend met grappige oortjes.

De nieuwjaarskaart van de bankdirecteur

'Kijk eens. We kregen dit jaar een nieuwjaarskaart van onze bank. Een kussende sneeuwman' Het was bij een goede vriend van me. Ik hoorde het terloops tijdens een van die eindejaarsbezoeken. Al vonden ze het het tegelijk ook wel vreemd dat net de bankdirecteur een kerskaart stuurde. 'Dat had ie nog nooit gedaan. Ze hebben daar waarschijnlijk wat goed te maken'.

De weg van het vertrouwen is echter nog lang. Er ligt nog een hoop werk. Bijna geen enkel bankdossier in ons land, dat vorig jaar de kop opstak, is opgelost. De tienduizenden personeelsleden van Fortis zitten al weken in het ongewisse, net zoals de klanten van de IJslandse bank Kaupthing.

Als de banken dan echt het vertrouwen willen opkrikken, dan denken ze tegelijk best ook eens aan online banking. Met de regelmaat van de klok steken er berichten op dat internetcriminelen rekeningen hebben gekraakt. Maar als je als journalist die banken belt, krijg je bitter weinig commentaar. Terwijl er bijna 3 miljoen Belgen aan online banking doen, en die mogen heus wel weten wat er mis is.

De reden voor al dat stilzwijgen spreekt voor zich: banken zijn er als de dood voor dat hun klanten hun vertrouwen in internetbankieren verliezen en allemaal terug naar hun kantoor komen. Want die filialen hebben ze intussen allemaal wel afgebouwd.

Misschien toch eens naar Nederland kijken. Daar startten de Nederlandse banken recent met een campagne - 3 x kloppen - om hun klanten te wijzen op de mogelijke gevaren van internetbankieren. De campagne spoort de internetgebruiker aan om bij online transacties drie dingen in het oog te houden: zijn internetbeveiliging, de website van de bank zelf en het verloop van de transacties.

De Belgische banken vonden zo'n gezamenlijke sensibilisatie niet nodig, hebben ze mij indertijd verteld. OK, met wat geluk vind je op hun respectieve websites wat informatie over internetbeveiliging. Maar het blijft allemaal erg versnipperd en vrijblijvend. En liefst zo beperkt mogelijk, lijkt het me wel.

Ik vrees dus dat er, over de ganse lijn, meer zal nodig zijn om het geschonden vertrouwen in banken op te krikken. Wat meer informatie en wat beter communiceren - zeker voor sommige banken - zou al helpen. Een kussende sneeuwman zal het verschil niet maken.

Zwartboek

Het een weekje Paul Verhoeven. Eerst de biografie van de bekende Nederlandse regisseur doorgenomen, die toch zowat 400 pagina's telt en het kronkelige parcours van de intussen zeventig jarige Verhoeven mooi vertelt. In het boek passeren onder andere Michael Douglas, Jan de Bont, Rutger Hauer, Kyle MacLachlan, Sharon Stone en scenarist Joe Eszterhaz aan bod. Verhoeven heeft het dan ook echt gemaakt in Hollywood, al kregen zijn laatste films veel kritiek en bleef het grote publiek weg.

En gisteren was op Nederland 1 Zwartboek, de oorlogsthriller die Verhoeven een drietal jaar geleden in Nederland, bij wijze van comeback, regiseerde. Zwartboek is een meer dan behoorlijke film, die op een knappe manier de complexiteit van een oorlog weergeeft. Geen stereotiepe en door en door zwartslechte Duitsers. Maar veel grijs en nuance, wat voor de film pleit. Net zoals veel andere films toont het de rauwe realiteit die, in dit geval, bij een oorlog komt kijken. Ook al wordt dit niet altijd evenveel gewaardeerd.

Zwartboek is een film waarin hij op knappe wijze de effecten van Hollywood weet te mixen met de diepgang van de Europese cinema. Veelzijdige regisseur is die Verhoeven overigens wel, want je zal maar in één mensenleven tegelijk Spetters, Turks Fruit, Total Recall, Basic Instinct, Showgirls, Hollow Man én Zwartboek maken. Zijn Wikipedia-pagina is alvast een stuk uitgebreider dan de meeste Vlaamse regisseurs.