In De Tijd loopt sinds enkele weken een interessante reeks 'gezichten van de crisis'. Want de crisis lijkt soms een zaak van cijfers. Tienduizenden faillissementen. Honderdduizenden ontslagen. Miljoenen werklozen. Miljarden verliezen. Maar het gaat wel degelijk om mensen.
De krant brengt elke week het verhaal van een frontsoldaat. Dit weekend was dat ene Cedric Ruber (39), die 100.000 euro spaarde bij Citibank. Een goede huisvader ten voeten uit. Gelukkig getrouwd. Trotse vader van een jonge tweeling. Ambtenaar. Middenklasse. Geen grootverdieners of grootbezitters. Fanatieke spaarders, dat wel. Nooit een eurocent van hun spaargeld belegd. Geen verstand van. Geen zin in, vooral. "Als je zo hard werkt en spaart, dan neem je geen risico's met je geld."
De getuigenis van de man was sterk. 100.000 euro in rook opgegaan door het faillissement van Lehman Brothers. Iemand die zijn geld op het verkeerde moment bij de verkeerde bank had staan. En uiteindelijk een belangengroep begon van gedupeerden. Ik herken zijn verhaal als ex-Kaupthing-spaarder. Iets wat deze man zelfs te riskant vond. Een fragment:
'Weet u wat baron de Penaranda, de topman van de Belgische divisie van Citibank. zei, toen we hem te spreken kregen? De naam van jullie belangengroep is verkeerd. Jullie zijn geen gedupeerden van Citibank, maar van Lehman. De tactloosheid!'
'Daar heb ik het zes maanden na datum nog altijd het moeilijkst mee. De minachting van de haves tegenover de havenots. De straffeloosheid, ook. Het feit dat ze hier zomaar mee weg komen. In veel gevallen nog met een gouden handdruk van ettelijke miljoenen ook. Ik zag onlangs een meisje een reep chocolade stelen in een supermarkt. Binnen tien minuten waren twee combi's ter plaatse en werd ze geboeid afgevoerd.
Ik ben er niet de man voor om mee te huilen met de populistische wolven in het bos. Maar bij momenten vind ik het verdomd moeilijk om daar goede redenen voor te blijven verzinnen.'
