Op de site van De Tijd kwam ik onlangs een mooie en bondige verklaring tegen van de huidige kredietcrisis. De groene lijn geeft de hoeveelheid geld aan die Amerikanen tussen 1953 en 2008 spaarden. Op de rode lijn vinden we de hoeveelheid geld die door diezelfde Amerikanen ontleend werd. In miljarden dollars. Eerder zag ik de analyse ook al in The Economist.
1998 bleek een scharnierjaar. Vanaf dan explodeerden de schulden van de Amerikaanse gezinnen terwijl de spaartegoeden zakten. Banken in de VS hebben, vanaf eind jaren '90, veel druk uitgeoefend om vooral nog meer geld te mogen uitlenen, met name aan huizenkopers. Het fenomeen is dus al een tiental jaar bezig, maar leverde tot voor kort geen problemen op.
Een tweede kantelmoment kwam er in 2005 toen de schulden van de Amerikaanse huisgezinnen zo hoog opgelopen waren dat heel wat families ze niet langer konden aflossen. Je ziet ook de hoeveelheid ontleend geld duidelijk teruglopen vanaf 2007. Banken zijn het laatste jaar immers opnieuw veel voorzichtiger geworden en kennen liever geen nieuwe leningen meer toe.
De enige echte oplossing op lange termijn bestaat er uit dat er in de VS opnieuw meer gespaard dan geleend zou worden. De bestaande leningen moeten natuurlijk nog steeds afbetaald worden, wat betekent dat de uitgaven drastisch naar omlaag moeten. Een recessie dus. En als het regent in de VS, druppelt het bij ons.
