Thursday, October 30, 2008

'Alleen Elvis blijft bestaan'



Elvis Presley is, meer dan dertig jaar na zijn dood, de overleden beroemdheid met het hoogste inkomen. The 'King of Rock n' Roll' verdiende het afgelopen jaar naar schatting 41 miljoen euro. De man heeft daarmee een groter inkomen dan wat sterren als Justin Timberlake en Madonna jaarlijks opstrijken.

'Sterren komen, sterren gaan. Alleen Elvis blijft bestaan', is dus pertinenter dan ooit. Terwijl Mia, het legendarische nummer van Gorki waarin de zin opduikt, intussen ook al bijna 20 jaar oud is. Mia was oorspronkelijk slechts een B-kantje van de single 'Soms Vraagt Een Mens Zich Af'.

Kortom, Elvis heeft niet meteen concurrentie. Het succes van die andere dode ster, Heath Ledger uit de Batman-film The Dark Knight, streek het afgelopen jaar dan wel zowat 16 miljoen dollar op, maar zijn succes is vermoedelijk geen lang leven beschoren, als ik de uitdrukking in deze context mag gebruiken...

Bron: ANP

Friday, October 24, 2008

De crisis in één grafiek




Op de site van De Tijd kwam ik onlangs een mooie en bondige verklaring tegen van de huidige kredietcrisis. De groene lijn geeft de hoeveelheid geld aan die Amerikanen tussen 1953 en 2008 spaarden. Op de rode lijn vinden we de hoeveelheid geld die door diezelfde Amerikanen ontleend werd. In miljarden dollars. Eerder zag ik de analyse ook al in The Economist.

1998 bleek een scharnierjaar. Vanaf dan explodeerden de schulden van de Amerikaanse gezinnen terwijl de spaartegoeden zakten. Banken in de VS hebben, vanaf eind jaren '90, veel druk uitgeoefend om vooral nog meer geld te mogen uitlenen, met name aan huizenkopers. Het fenomeen is dus al een tiental jaar bezig, maar leverde tot voor kort geen problemen op.

Een tweede kantelmoment kwam er in 2005 toen de schulden van de Amerikaanse huisgezinnen zo hoog opgelopen waren dat heel wat families ze niet langer konden aflossen. Je ziet ook de hoeveelheid ontleend geld duidelijk teruglopen vanaf 2007. Banken zijn het laatste jaar immers opnieuw veel voorzichtiger geworden en kennen liever geen nieuwe leningen meer toe.

De enige echte oplossing op lange termijn bestaat er uit dat er in de VS opnieuw meer gespaard dan geleend zou worden. De bestaande leningen moeten natuurlijk nog steeds afbetaald worden, wat betekent dat de uitgaven drastisch naar omlaag moeten. Een recessie dus. En als het regent in de VS, druppelt het bij ons.

Thursday, October 23, 2008

De mythe van 'wij betalen u het verschil terug'



De bestaande 'betaal-het-verschil-terug'-garantie, die ketens zoals Vanden Borre hanteren en promoten als u elders hetzelfde product goedkoper vindt, is een marketingtruc met heel veel kleine lettertjes. Dat merkte ik deze week naar aanleiding van een aankoop bij Vanden Borre.

Online mogen veel prijzen dan we stukken goedkoper zijn, de garantie van de keten rijdt dat verschil niet dicht. Al geven ze wel die indruk in hun reclamecampagnes.

In de voorwaarden van Vanden Borre staat bijvoorbeeld letterlijk dat de garantie 'niet geldt op prijzen die online worden geafficheerd'. De groep staat hier niet mee alleen. Ook een concurrent als Krëfel sluit bijvoorbeeld internetwinkels uit. Bij Vanden Borre is het zelfs nog erger. Daar staat zelfs dat de garantie enkel geldt als u 'in een straal van 20 kiljometer' in een fysieke winkel een lagere prijs vindt. Bij Vanden Borre zijn ze duidelijk nog niet erg vertrouwd met de global village.

Thursday, October 16, 2008

Hallo, met orange?



Bij Orange Business Services, een dienstenleverancier uit de telecomsector, hebben ze wel een heel vreemde manier om met journalisten om te gaan.

Maar laat ik alles van bij het begin vertellen. Je krijgt in volle middagpauze een telefoontje van hun PR-bureau. 'De CEO is in het land. En hij heeft nog tijd voor een interview. Straks ergens in de namiddag. In Antwerpen'

Je vertelt dat je het druk hebt en dat je het zal bekijken met het team. Zo werk je nu eenmaal. Maar dan hoor je van datzelfde PR-bureau dat je helemaal niks mag bekijken met je team. Enkel ervaren journalisten kunnen dit. Vrij vertaald: alleen jij mag het interview doen. Te nemen of te laten. 'Wat het is wel de CEO, he', klonk het vermanend.

Ik wist niet dat dergelijke veto's nog van deze tijd waren. Net of andere redactieleden geen CEO kunnen interviewen. Dat doen ze immers regelmatig.

Je denkt er het jouwe van, zegt dat de kans erg klein is dat je op het voorstel ingaat. Je raakt licht geïrriteerd, maar blijft beleefd en vertelt dat je iets laat weten, binnen een uurtje. Tot een half uur later het PR-bureau terugbelt met de melding dat Orange het beschikbare slot eigenhandig heeft gecanceld. Of dat iemand anders het heeft ingevuld, daar wilde de dame niet ingaan. Maar dat kom ik zelf wel te weten.

Als ik zoiets hoor, hoop ik altijd dat ze - in dit geval bij bij Orange - hun klanten beter behandelen dan de journalisten die over hen moeten schrijven. Of neen: toch niet.

Tuesday, October 7, 2008

State of Denial

Iedereen kent wel wat historische ontkenningen zoals 'I did not have sex with that woman, miss Lewinsky' en 'There are no weapons of mass destruction in Iraq'.

Ik denk dan altijd: in de oorlog en in de liefde is alles toegestaan.

Vorige week kwam ik er nog eentje tegen die goed is voor de eeuwigheid. Een bericht in mijn mailbox. Enkele dagen voor dat ik mijn IJslandse spaarrekening 'Kaupthing Edge' afsloot. Bij een Q&A over de toestand van de banksector in dat land staat letterlijk op de Kaupthing-site dat 'de IJslandse economie niet op de rand van de afgrond staat' en (en nu komt het) dat 'de IJslandse staat bijna schuldenvrij is.'

Nu begrijp ik best dat Kaupthing de onheilsberichten in de media wat wil nuanceren, wat uiteraard hun goed recht is. Maar dit staat wel loodrecht op de rampscenario's die de laatste dagen vanuit het hoge Noorden komen overwaaien. Dit lijkt me, beste mensen, eerder het understatement van het jaar.

Toch verlaat ik hen met pijn in het hart, en schrijf mijn weinige spaargeld over naar een andere rekening. Ik heb altijd een boontje voor zo'n underdog-bedrijf als deze. Ben ook steeds erg tevreden geweest van Kaupthing Edge. Een heel soepele internetrekening met een erg slimme authenticatie: een code die naar je gsm wordt gestuurd. Ben je eindelijk verlost van al die bakjes die elke bank meegeeft. Het systeem met de SMS heeft altijd goed gewerkt. Maar toch: vaarwel Kaupthing.

Jammer voor de sympathieke bank en het al even sympathieke eiland, dat ik al twee maal kon bezoeken. Maar we leven nu eenmaal in tijden van oorlog.


Update: 09/10: Kaupthing bevriest zijn tegoeden in ons land. Op de site krijg ik deze boodschap (zie onder). Ik kan wel nog mijn rekeningstanden zien, maar geen geld overschrijven. Gelukkig was dat geld al drie dagen ervoor vertrokken. Bij de IJslandse bank hebben ze de klanten in het ootje genomen.

Update: 14/10: Ik hoorde van iemand die twee dagen later zijn geld had overschreven dat het effectief vàn de Kaupthing-rekening was gegaan, maar nog niet op de andere rekening staat. Het situeert zich ergens in cyberspace.

Thursday, October 2, 2008

Het einde van het Superkapitalisme?



Ik heb vreemde hobby's. Een ervan is het lezen van non-fiction. In totaal lees ik jaarlijkst tussen de 30 en 40 boeken over economie, marketing, wetenschap en technologie. Zoals ik al zei: vreemde hobby.

Een boek waar ik in deze beurscrisis vaak aan heb moeten denken is Superkapitalisme van Robert Reich. Een interessante synthese van wat er de voorbije decennia met de Amerikaanse economie is gebeurd. Als consument en belegger gingen we op vooruit, als burger niet.

Reich benadrukt in zijn boek onze ambivalente houding. Onze belangen als belegger en consument staan namelijk haaks op die van ons als burger. We vinden het jammer dat de kleinhandel uit het straatbeeld verdwijnt, maar we kopen toch bij grote discounters als Wal-Mart. We maken ons zorgen over de opwarming van de aarde, maar rijden wel allemaal met een SUV-wagen.

Ook de vandaag erg omstreden toplonen van CEO’s komen in het boek aan bod. Zo bezit de oprichtersfamilie van Wal-mart op haar eentje een even groot kapitaal bezitten als de 40 procent minst welgestelde Amerikanen tezamen. Tekenend voorbeeld is het toenemende aantal lobbyisten in Washington, terwijl de centrale wetgeving net is verminderd of gefragmenteerd. Voor de aanstormende presidentsverkiezingen zal het bedrijfleven een recordbedrag spenderen.

Intussen heeft de democratie zozeer bakzeil gehaald dat bedrijven zelf het morele gat opvullen. Ze werpen zich op als milieuvriendelijk of als sociaal verantwoordelijk, ze doen aan liefdadigheid. Allemaal dingen waar ze niet voor geschapen zijn en eigenlijk ook geen recht toe hebben.