100 jaar IBM

Precies honderd jaar geleden werd IBM opgericht. Of beter: het bedrijf Computer Tabulating Company, dat dertien jaar later werd omgedoopt tot IBM. In al die tijd heeft het bedrijf uit New York zichzelf steeds opnieuw uitgevonden. Al blijft het oorlogsverleden een zwarte pagina.

Honderd jaar is een erg lange periode in de IT-wereld, waar het komen en gaan van bedrijven schering en inslag is. Microsoft is bijvoorbeeld slechts 36 jaar oud, Google 13 en Facebook amper 7. IBM is vooral bekend van zijn eerste pc, die in 1981 op de markt kwam en omgerekend naar vandaag maar liefst ettelijke duizenden euro's kostte.


De verjaardag bracht een druk mediadagje tot stand. Deze ochtend een interview met Radio1. En in de namiddag opnames voor Terzake. Interesante reportage over 100 jaar IBM.

Met Google Maps naar China

Van Taiwan naar China in Google Maps. En bij stap 23 lezen we: "Zwem de Grote Oceaan over".

Avontuur in Luxor

Ik bevind me momenteel in Egypte voor een welverdiende vakantie. Mijn reis naar Luxor en de geplande Valei der Koningen viel in het water. We raakten niet verder dan het checkpoint waarna, door plaatselijke onrust, we rechtsomkeer moesten maken. Ik schreef er dit artikel over dat later werd opgepikt door VTM die me in Egypte opbelden.

Polulaire Luxor afgesneden voor autoverkeer
Onrust Egypte blijft plaatselijk toerisme parten spelen

Terwijl de hotels in toeristische centra stilaan terug gevuld raken, blijft de situatie in Egypte op sommige plaatsen erg gespannen. Een lokale opstand rond de stad Qena zorgt er vandaag voor dat een paar duizend toeristen hun excursies naar het populaire Luxor in het water zagen vallen. Door een opstand werd een cruciale verbindingsweg er afgeblokt.

Het conflict draait om een lokale bewindsvoerder, een politieman gelieerd aan het oude regime, die opnieuw de macht in Qena zou overnemen. Dat valt moeilijk bij de plaatselijke bevolking. Waardoor politie en bevolking er op erg gespannen voet leven. Ten gevolge van de onrust is er geen autoverkeer mogelijk naar het populaire toeristenoord Luxor, bekend van het Dal der Koningen en het roemruchte graf van Toetanchamon, een van de topattracties in Egypte.

Excursies vanuit populaire badsteden als Hurghada moesten rechtsomkeer maken. Alleen al vanaf daar keerden een honderdtal autobussen terug naar de hotels. Een alternatieve route naar Luxor door de woestijn werd als te gevaarlijk aanzien door de reisbegeleiders. Luxor is, volgens plaatselijke bronnen, momenteel haast enkel nog per vliegtuig bereikbaar. De situatie concentreert zich rond Qena. In badsteden als Hurghada, en zeker in de hotels, lijkt het rustig. Ook al tooien tanks van militairen op sommige plaatsen er het straatbeeld.

William Visterin (Hurghada)

Verboden de collega's te e-mailen

Het was even schrikken voor de werknemers van het Franse IT-bedrijf Atos Origin. Want de topmanager van het bedrijf beslistte dat zijn werknemers tegen 2014 geen e-mails meer mogen versturen op de werkvloer. Alternatieven zijn discussiefora en sociale netwerken.

Ik sprak er vandaag over met Radio 1, naar aanleiding van een artikel dat ik erover schreef.

The Stolen Scream

The Stolen Scream is het opmerkelijke verhaal van een Israëliër die in 2006 enkele foto’s op Flickr postte. Het ging om schreeuwende zelfportretten, een hedendaagse versie van 'De Schreeuw' van Edvard Munch als het ware.

Geleidelijk zag Noam zijn foto’s niet alleen steeds vaker (onschuldig) op internet opduiken, maar ook op covers van tijdschriften. Tot plots een vriend van hem kloeg dat hij wel eens mocht vertellen dat hij zijn foto's voor sweaters had verkocht. Hij had het gezien in de metro.

Toen hij op onderzoek uitging, stelde hij vast dat zijn illustraties gebruikt worden voor diverse koopwaar, zoals T-Shirts en boeken. Het bizarre was dat niemand ook maar toestemming vroeg voor het gebruik van de beelden. Sommigen verkochten het beeld onder zijn naam. Maar de man zelf verdiende er niks aan. Of hoe copyright en internet niet altijd matchen.

The Stolen Scream: A Story About Noam Galai from FStoppers on Vimeo.

Bron: @ludoschi

Kaupthinking is thinking beyond normal thinking

"Kaupthinking is thinking beyond normal thinking". Of hoe de reclamespot van een vijftal jaar geleden een cynisch maar ook waarheidsgetrouwe bijklank kreeg. Of hoe een groteske commercial tienduizenden Europeanen ei zo na hun spaargeld kostte.



Het deed me terugdenken aan een buitengewoon avontuur waar ik drie jaar geleden deze column over schreef onder de titel 'Sex, Leugens en internetbanken'

Ik ben geen waaghals. Ik hou mij op de snelweg netjes aan de snelheidsbeperking. Gevaarlijke sporten zijn mij totaal vreemd. Mijn vorige eindredactrice deed aan bungeespringen. Ik denk er nog niet aan. Toch ben ik de voorbije weken uitermate roekeloos geweest: ik heb mijn spaargeld gedeponeerd op een IJslandse internetrekening.

"Living on the edge", zo grapte een collega toen ik het hem vertelde. Maar tegen dan was ik er al weg. Ik ben dan wel geen held, toch heb ik een goede engelbewaarder. Toen ik het weekend ervoor op een nieuwssite las dat de ene IJslandse bank na de andere genationaliseerd werd, hevelde ik mijn weinige spaargeld over naar een ‘echte’ bank. Niks te vroeg, want twee dagen later werden alle spaartegoeden van Kaupthing-bank, mijn bank dus, bevroren. Alsof je je fotoalbum nog snel even mee grist terwijl je huis in lichterlaaie staat.

Ik heb altijd een boontje gehad voor de underdog. En dat was met deze internetbank, uit dat eiland in het verre Noorden, niet anders. Ik verliet ze aanvankelijk dan ook met pijn in het hart. Goed beseffend dat ik mee hun graf aan het graven was. Want over de werking zelf had ik niet te klagen. Een heel soepele rekening met slimme authenticatie: een tijdelijke code die naar je gsm wordt gestuurd. Ben je eindelijk verlost van al die Digipass die elke bank meegeeft. Je weet wel, zo’n kastje waarvoor je, als je het kwijt bent, pakweg 20 euro moet betalen om een nieuw te krijgen.

Toch komt het nooit meer goed tussen mij en mijn IJslandse underdogbank. Want Kaupthing speelde een gemeen spel. Eén dag nadat ik mijn geld had overgeschreven, kregen alle klanten een e-mail waarin stond dat hun spaargeld in goede handen was. Verder las ik op hun site dat 'de IJslandse economie niet op de rand van de afgrond staat' en (en nu komt het) dat 'de IJslandse staat bijna schuldenvrij is.' Ik weet wel dat een kat in het nauw gekke sprongen maakt. Maar deze historische ontkenning kan gerust in het rijtje komen van "I did not have sexual relations with thàt woman, miss Lewinsky".

Meteen valt ook een historisch argument weg. Bij de opmars van software-as-a service, waarbij uw toepassingen ergens buitenshuis staan, en dus niet meer veilig op uw eigen pc of server, rees soms nog twijfel. Waarom zou u het risico nemen om cruciale data in vertrouwen aan een derde partij te geven? Maar dan kwam telkens hetzelfde argument ter sprake: u zet uw geld toch ook ergens buitenhuis op een bank? Ja, dat zal wel. Maar laat het er dan alsjeblieft geen uit IJsland zijn.

Niet voor gevoelige kijkers

De Oostenrijker Stefan Ager had de Stubai gletsjer beklommen met de intentie om het hele traject terug naar beneden te skiën. Hij monteerde de camera op zijn helm en stond startensklaar. Alleen liep de afdaling helemaal anders dan gepland zoals het bovenstaande filmpje aantoont. De strapatsen van de Oostenrijker zijn uitgegroeid tot een echte internethit.

Stefan verloor namelijk op het moment suprême het evenwicht en viel langs de verkeerde kant van de gletsjer naar beneden. De val, die zo'n vijftien seconden duurde, werd volledig gefilmd dankzij de helmcamera. Op enkele schrammen na kwam de jongeman er met de schrik van af.